ای خدا

هماد عزيزم،

چقدر فرق کردم! چقدر فرق ميکنيم! چه خوب که مينويسيم. چه خوب که فرق کردنهامون رو ميخونيم.

به خاطر داشتم که تو اون خونه ام هم مينوشتم ولی آدرس بلاگم رو فراموش کرده بودم!! مثل بخشی از زندگيت که فقط محو به خاطرش داری. مثل يه جفت کفش کهنه که يه روزی با عشق ميخريش و يه روزی دور مييندازيش چون تجربه اش کردی، چون پاهات تجربه جديد طلب ميکنن.

چه عجيب! منو به چه دنيايی کشيدی! ..به فراموشی کشيدی.

پ.ن. هماد، خدا اگه من و تو رو قاطی ميکرد ميشستيم صبح تا شب هپروت ميزديم به خدا. رومانتيک بودن تو و احساساتی بودن من فقير و عاشقمون ميکرد.. فقير يه لقمه نون و عاشق زندگی. عجب عقلی داره که ما رو دو تا کرده!