چه يکشنبه قشنگی!

از خواب پا شدم ديدم پاشا برام گل اورده گذاشته کنارم لبه تخت و نشسته کنارش داره منو با اون چشمای درشت آبيش که پر از محبّت و غرورن نگاه ميکنه. پاشدم چون پشمک اومده بود روم و ميو ميکرد و نوازش ميخواست. لبخند زدم و جفتشونو ناز کردم و ديگر بار خدا رو شکر کردم که نعمت نگه داشتنوشو دارم. کمی کتاب خوندم تا باز خوابم برد. چه خواب عجيبی ديدم. که با يه پسری دوست شدم ولی ميخوام باز برگردم با Fred باشم ولی ميدونم که دلش رو شکستم و اين حرفها. ميدونم. عشقه. و ترس از دست دادن Fred که گاهی خوابی تو اين مايه ها ميبينم. چشمهام رو که باز کردم پاشا با يه شاخه گل ديگه تو هدنش نشسته بود تو position قبلی کنار اون يکی گل. من بين گلها عاشق گل لاله ام. Fred اينو ميدونه و هر 2-3 هفته يه بار با يه دسته گل لاله مياد خونه. زيباييش تو دهن پاشا انقدر پر رنگ بود که چند ثانيه خيره موندم که اکس خياليم با تمام جزئيات صحنه و حسّم گرفته و ذخيره شه. باز از اون لحظه هايی بود که پيش خودم فکر کردم اگه همين الان بميرم راضی ترين و عاشق ترين ميميرم! حيف که عمر اين زيباترين گل کمترينه.

از اتاق پاشدم که از مهمونمون خداحافظی کنم. Fred ميخواست ببرتش فرودگاه. وسط small talk ا خداحافظی بهش گفتم: "پاشا برام گل اورده بود تو رخت خواب" و يه نگاهی به گلدون روی ميز انداختم که با شاخه های کج شده ردپای جنگ بين چنگال و دندون پاشا و ظرافت سبز شاخه لاله بود. با پوزخند گفت:"آره! شوهرت هم صبح زمين و ميز رو که پر از گل و برگ بودن تميز کرد.تا اون گلها به تو برسن ده تا گل پاره کرده. پشمک هم با همشون بازی کرد."

ميدونم. گل تو خونه من دووم نداره. Fred هم ميدونه. ولی اون باز گل ميخره. پشمک و پاشا و من هم -هر کدوم يه جور- عاشقشيم.