ای بابا

باباجون اينی که دستمه بهش نميگن برگ چقندر ميگن حلقه!! خدا رو شکر که هم حلقه نامزديم، هم حلقه عروسيم دستمه. اگه يکيش بود چی ميشد؟! مشکل اينه که اونايی که خيلی آلمانين حلقه دست راستشون ميکنن. آلمانيهای دنيا ديده از بقيه ياد گرفتن حلقه دست چاپشون کنن. اصولاً هم قر و قاطيه هم کسی به فکرش نميرسه اين يه وجب بچه - يعنی بنده - عروسی کرده باشه. بعدشم به حساب اين گذاشته ميشه که خوب کشور جهان سوّم ديگه! "تو ايران همه هم سن تو عروسی بايد کرده باشن نه؟" حالا بيا و توضيح بده که ننه بابای من باهام يه چند ماهی قهر بودن که ميخواستم عروسی کنم چون ميگفتن اوّل بايد دکترام رو بگيرم بعد "از اين حرفا" بزنم. بگذريم.

مشکل اينه که هيچ فرقی نميکنه که با يه پسر جديد يجوری وسط حرف بندازم که "آره اتّفقاً شوهرم فلان" يا يهو بگم "من عروسی کردم" function و عکس العمل يکيه. بعدش اصولاً از ديد پسرها ميميرم! انگار ديگه آدم نيستم يا از باحاليم کم ميشه يا امکان نداره پارتی برم و حال کنم و از اين داستانها... از همه بدتر هم اوناين که ميخوان مثلاً بگن "من حواسم هست که مردی" و دم به دقيقه حال fred رو ميپرسن! باباجون حال کنم ازش حرف ميزنم ولی نرفتيم تو کون هم و زندگی شخصيمون رو فراموش کرديم که! من هم ممکنه حالم خوب يا بد باشه و اين هيچ ربطی به حال fred نداره! استغفرالله!!